Een waarschuwing van de weergoden
Ik ben aangekomen op de parkeerplaats en zit in de auto. De regen slaat tegen de ruiten en de wind laat de auto trillen. Het lijkt een waarschuwing van de weergoden; weet waar je aan begint. Even twijfel ik nog, maar ik besluit toch uit te stappen. Eerder op de dag heb ik van locals begrepen dat de wandeling zeker de moeite waard is. Ze hebben voor mij de weersvoorspellingen nagekeken, want dit gebied staat bekend om zijn soms opkomende mist. Voor onervaren wandelaars is dat gevaarlijk, je loopt immers zo de verkeerde kant op. De mist blijft gelukkig achterwege, maar er is wel sterke wind en af en toe een bui.
Het doel van deze wandeling is het punt met de onuitspreekbare naam Knivskjelodden te bereiken. Oftewel het meest Noordelijke punt van Europa. Het is weliswaar geen kaap, maar steekt toch echt een paar honderd meter verder uit dan de overbekende wereldbol, waar velen zich op de foto laten vereeuwigen. De route wordt gemarkeerd door rode T’s en op elkaar gestapelde stenen en gaat over glooiend landschap. Dan weer omhoog dan weer omlaag. De uiteindelijke route beslaat 18 km. 9 heen en 9 terug. Dat betekent 4 uur wandelen, maar doordat het terrein niet vlak is, blijkt het een pittige wandeling te zijn.
Onderweg word je overvallen door de leegte en de weidsheid van dit Arctische gebied. De ondergrond is rotsachtig met veel losse stenen. Op deze barre ondergrond weten enkele bloemen toch nog stand te houden. Verder zijn er meertjes, stroompjes en graslanden te zien. Deze combinatie blijkt ideaal voor rendieren. Al na een halfuurtje lopen zie ik de eerste op nog geen 50 meter afstand. Het dier ziet mij ook en blijft stokstijf staan. Als het door heeft dat er geen gevaar dreigt, graast het rustig verder. Rendieren zijn nooit alleen en vervolgens zie ik twee metgezellen. Het is imponerend om de dieren van zo dichtbij te kunnen zien. Er is verder niemand, wat de ervaring anders maakt dan toen ik ze eerder langs de kant van de weg zag staan.
Halverwege zie ik rechts de Noordkaap al in de verte boven de zee uitrijzen. Prachtig om te zien. Ik kom uiteindelijk zelf ook bij de zee aan en moet over grote rotspartijen het laatste stuk afleggen. Ik loop langzaam de Noordkaap voorbij en bereik het punt. Er is een stenen markeerpunt aangelegd en er staat een brievenbus met een logboek erin. Ik zet mijn naam in het boek…ik heb het gehaald!
Een indrukwekkende tocht
Maar dan is er ook nog een weg terug... Het lijkt langer te duren dan op de heenweg, maar binnen vijf uur in totaal ben ik weer terug bij de auto. Ik ben moe maar voldaan van een indrukwekkende tocht, omgeven door een prachtige natuur, een gevecht met de elementen en het idee dat ik op het noordelijkste punt van Noorwegen ben geweest.
