Let's go

Ik besluit om mee te gaan met een excursie die de naam Himmelstigen, ofwel Stairway to Heaven, draagt. Het is een tocht voor de geoefende sportieveling blijkt later, maar daardoor niet minder mooi. Het begint bij de Ringedal dam, waar mijn twee gidsen van vandaag, Kine en Markus, me met een mountainbike opwachten. Als geoefende fietser blijkt dit probleemloos te gaan. Het gaat over een pad van 7,5 km langs het Ringedalmeer. Het water van dit meer heeft een prachtige kleur blauw en doordat er geen wind staat lijkt het wel een biljartlaken, zo glad. Daar tegenaf steken de loodrecht opstekende bergen. Imponerend. Het parcours gaat heuveltje op, heuveltje af en twee keer wordt afgestapt om een watervalletje over te steken. Dan uit het niets, komen we aan bij het startpunt van de wandeltocht naar boven. Het bedrijfje dat deze tocht organiseert heeft de hele route zelf bedacht en wil niet dat het gemakkelijk vindbaar is.

We beginnen aan onze beklimming. Het begint inmiddels te regenen en dit maakt de klim er niet makkelijker op. Gelukkig heb ik de juiste (regen)kleding bij me en is het niet erg om door de regen de tocht te vervolgen. Het eerste deel van de klim is langs boompjes en kleine stroompjes. Uiteindelijk komen we uit bij een uitstekende rotspunt, die een prima schuilplaats biedt tegen de stromende regen. Kine vertelt dat in de zomer deze plek uitstekend is om een duik te nemen in een van de vijvertjes die zijn ontstaan in de rivier Tysso. Dit was vroeger een woeste rivier, maar doordat de waterval is drooggelegd voor energiewinning, is er nog een stroompje van over. Op regenachtige dagen als deze en als er nog veel sneeuw ligt, kan het nog een behoorlijke stroom worden, maar de kracht van weleer zal hij niet meer halen. Na een korte lunchbreak vervolgen we onze weg en ontwikkel ik me langzaam tot volleerd rockhopper. Het is soms springen van de ene rots naar de andere om hogerop te komen.

Stairway to Heaven

Na 1,5 uur nadat we onze klim begonnen zijn wacht daar de volgende uitdaging; de Stairway to Heaven. Oftewel in de berg geplaatste ijzeren treden, die een trap vormen naar de 250 hoger gelegen top. Ik heb dit nooit eerder gedaan en het kost zeker fysieke inspanning, maar door de goede uitleg van Kine heb ik het klimmen snel onder de knie. Geconcentreerd klik ik me een weg omhoog met de twee zekeringen die me moetenbehoeden voor een val in de afgrond. Soms hel je iets achterover en komt er enorme kracht op een van je armen te staan, die je volledige lichaamsgewicht op zn plek moeten houden. Met de andere arm pak je de zekering om hem weer hoger te plaatsen. Van mijn hoogtevrees heb ik geen last, want het zicht onder mij is nihil door optrekkende wolken. Het moet een bizar gezicht zijn om drie mensen in de grijze stilte omhoog te zien gaan.

Na een uurtje ploeteren komen we boven en zijn we niet ver meer verwijderd van ons einddoel.Het laatste deel gaat door de sneeuw op de hoogvlakte. Het is vrij ongebruikelijk dat er op dit moment (medio juni) nog zoveel sneeuw ligt. Ook hier is het zicht minimaal, waardoor het lijkt of we op een soort expeditie zijn in de middle of nowhere. 20 minuten later bereiken we het punt, maar is het nauwelijks zichtbaar door de bewolking. Wat een domper. Gelukkig blijkt de wind hier zijn werk te doen en waait de bewolking van tijd tot tijd weg, zodat het meer en de omliggende bergen zichtbaar worden. De uitstekende rotspunt is een bizar gezicht. Ik besluit een kijkje te nemen en zie dat het geheel veel steviger oogt en massiever is dan op veel fotos lijkt. Naar beneden kijken doe ik vanaf hier maar niet, maar de zweethanden die ik alleen al bij de aanblik kreeg heb ik nu niet. Ik besluit uiteindelijk om zelf ook maar op de rand plaats te nemen voor een mooi plaatje. Voorzichtig schuif ik naar de rand en laat mijn benen bungelen. Nee, het voelt niet eng. Even armen los en lachen maar, klik, klik, klik. Dat zijn weer onvergetelijke beelden van een onvergetelijke ervaring. Als ik van de Trolltunga afstap vraag ik me af of het hier ooit mis is gegaan. Kine bevestigt van niet. Blijkbaar ben je hier juist extra op je hoede, want Kine geeft aan dat de meeste ongelukken hier op de route ernaartoe of er vandaan plaats vinden.Na een uurtje besluiten we om terug te gaan. Dit betekent dezelfde weg weer terug.De bewolking is inmiddels iets hoger gaan liggen en de sneeuwvlakte blijkt een hoogvlakte te zijn, waar het zicht tot ver rijkt.

Einde is in zicht

Bij de Himmelstigen aangekomen komt nu het lastige deel, naar beneden met goed zicht. Is daar dan toch mijn hoogtevrees die roet in het eten gaat gooien... Het is voorgekomen dat mensen niet meer naar beneden durven en de 5 uur durende wandeling terug nemen. Ik neem me voor niet een van die personen te zijn en gewoon naar beneden te gaan. Kine geeft de tip te focus te leggen op je voeten en de trede die je moet nemen. Na een lastig begin, waar ik toch verder naar beneden kijk, blijkt deze truc te werken. Op het laatste moment wordt het een routine klusje, twee treden naar beneden, zekering een voor een los maken, zekeringen lager vast maken, weer twee treden naar beneden. Binnen no time staan we beneden. Nou ja, beneden, eerst nog rockhoppen en naar beneden wandelen. Een paar keer kijk ik op, zeker als er weer wolken wegtrekken, en maakt de omgeving een verpletterende indruk. Het is zo puur, groen en overweldigend mooi. We komen aan bij de fietsen. We zijn nu al 8 uur onderweg en de vermoeidheid begint toe te slaan. Met een allerlaatste krachtsinspanning volbreng ik de mountainbiketocht en komen we aan bij de Ringedal dam.

Moe, maar voldaan is hier zeker van toepassing. Ik kan even geen antwoord geven op de vraag van Kine wat ik ervan vond.Na op adem te zijn gekomen moet ik concluderen dat dit een onvergetelijke trip is geweest. Ondanks de flinke fysieke inspanningen vind ik de weg ernaartoe bijna nog mooier dan het uitzichtpunt zelf. Ook dat we in klein gezelschap waren en dat we een niet voor de hand liggende route namen door een prachtig en ongerept stuk natuur maakt het een bijzondere dag. Als ik de fotos terugkijk en ik zie mezelf op het puntje van de Trolltunga zitten zie ik een mooie herinnering, maar krijg ik toch weer zweethanden, hoe heb ik dat ooit durven doen?